اختلاف طبقاتی و عدم توجه به قشر مستضعف، بلایی است که می تواند عواقب سخت دنیوی و اخروی برای مدیران جامعه به دنبال داشته باشد.

امام خمینی(ره) که خود پرچمدار مبارزه با فساد و سیستم سرمایه سالارانه است، بارها و بارها نسبت به نتایج شوم دنیاگرایی مسئولین هشدار داده و فرمودند: انفجاری که از باطن یک مملکتی که مدّعی اسلامی است پیدا شده و مأیوس از اسلام شده‌اند، مأیوس از برنامه‌های اسلام شده‌اند؛ یک همچو انفجاری را هیچ کس نمی‌تواند جلویش را بگیرد...

امام خمینی(ره) : در رژیم سابق، که مردم او را رژیم اسلامی نمی‌ دانستند و طاغوتی می‌ دانستند، اگر کاری می ‌شد می‌گفتند که در رژیم طاغوتی شده است، و اگر یک ناراحتی هایی برای کارگرها پیدا می‌شد، یا یک تحریکاتی می‌شد که اینها اعتصاب کنند، شورش کنند، آنها با فشار؛ و اگر - چنانچه - نوبت به روحانیین هم می‌رسید با موعظه.

اما الآن با آن وقت فرق دارد. الآن همه ما این ادعا را داریم که یک مملکت اسلامی است و روی احکام اسلام باید عمل بشود.

اگر خدای نخواسته در یک مملکت اسلامی طوری بشود که در کارخانه‌ها و کارگرها به واسطه اینکه درست به آنها رسیدگی نمی‌شود انفجار حاصل بشود، این انفجار از محیط یک مملکتی است که مدّعی اسلام است؛ نه روحانی می‌ تواند این را خاموشش کند، نه کس دیگر.

برای اینکه روحانی آن وقت می ‌تواند [کاری‌] بکند که بگوید خوب یک اشخاصی غیر اسلامی این کارها را کرده‌اند؛ اما اگر مملکت اسلامی به اینکه اسلامی است یک طوری بشود که انفجار در کارگرها حاصل بشود، این انفجار دیگر قابل کنترل نیست؛ و این یک خطری است که بر همه شماها و بر همه ما هست و ما را تهدید می‌کند…

امام خمینی(ره) مردم را همراه، یار و پشتیبان جمهوری اسلامی و مسؤولین را خدمتگزار آنها می دانست. معظم له می فرمود: باید تمام اموری که انجام می دهید متوجه باشید که در محضر خداست و مسؤولیت شما دارید، مسؤولیت اینجا هم دارند لکن آن مهمش مسؤولیت الهی است.

یا  در فرض بفرمایید که هر یک از این ادارات دولتی که هست، که می خواهند خدمت کنند به مردم، از آن کسی که دم در هست، پیش خدمت هست، تا آنجایی که مثلا جای رئیس هست، باید توجه داشته باشند که همه خدمتگزار این خدمتگزار مردم هستند، همه اجیر این مردم هستند ، اجرت از اینها دارند می گیرند برای خدمت و باید با مردم رفتارشان رفتار انسانی – اسلامی باشد...[1]

دولت، استانداران و فرماندارها در هر جایی که هستند باید به مردم خدمت کنند. وقتی ما خدمتگزار ملت شدیم، ملت هم پشتیبان ما خواهد شد و در این صورت است که طمع خارجیها قطع خواهد شد، چرا که همیشه اجانب بنایشان بر این است که از داخل، کارها را خراب کنند و اتحاد مردم را از بین ببرند، اختلاف ایجاد کنند و بعد به ایادی داخلی شان دستور دهند تا مقاصد پلید آنها را پیاده نمایند... عمده این است که ما به اسلام خدمت کنیم. خدمت به ملت، خدمت به اسلام است. خدمت به دولت، خدمت به اسلام است. و امروز هر خدمتی که انجام دهیم، خدمت به اسلام است. هر خدمتی که مردم به آن احتیاج داشته باشند، خدمت به اسلام است. وقتی قرار گذاشتیم که به اسلام خدمت کنیم، خدای تبارک و تعالی هم ما را تنها نمی گذارد و نمی گذارد گرفتار شویم. برای اینکه گرفتاری از خود انسان است، از خارج نیست. تا در داخل ملت یک کرم زدگی پیدا نشود خارجیها نمی توانند کاری انجام دهند. و بحمد الله امروز ما از داخل اطمینان داریم و با اطمینان باید به مردم خدمت کنیم و دیگر نباید بگوییم حال انقلاب است. نه، دیگر حال آرامش است، حال خدمت به مردم و جامعه است، حال خدمت به اسلام است، حال این است که مردم مطمئن باشند و نسبت به همه چیزشان اطمینان داشته باشند...[2]

همه می دانید و باید بدانیم مادامی که ملت پشتیبانی مجلس و دولت و قوای مسلح هستند و دولت و مجلس و قوای مسلح در خدمت ملت بویژه قشرهای محروم می باسند، و جلب رضای خداوند را در این خدمت متقابل، می نمایند، هیچ قدرتی توانایی آسیب رساندن به این نظام مقدس را ندارد واگر خدای نخواسته یکی ازاین دو یا هر دو از خدمت متقابل دست بردارند شکست جمهوری اسلامی و اسلام بزرگ، اگر چه در دراز مدت، حتمی است. بنابر این ترک این خدمت متقابل که به شکست اسلام و جمهوری اسلامی منتهی می شود از بزرگترین گناهان کبیره است که باید از آن اجتناب شود، چنانچه این خدمت از واجبات بزرگ است که باید به آن قیام نمایند...[3] و بالأخره ما مردم را لازم داریم، یعنی این مردمند که این جمهوری را به اینجا رساندند و این مردمند که باید این جمهوری را راه ببرند تا آخر.[4]

عرفان حضرت امام خمینی (ره) مشخصات و ویژگی‌هایی دارد كه زبانزد علما و عرفای بزرگ اسلام می‌باشد، به گونه‌ای كه همواره از امام خمینی (ره) و ژرف نگری‌های او در عرفان نظری و رفتار و سلوك او در عرفان عملی یاد كرده‌اند و این مكتب عرفانی را ارج نهاده‌اند.

عرفان امام خمینی (ره) به این دلیل از برجستگی‌های خاص برخوردار گردیده است كه از متن تعالیم اسلام و سیره و روش پیامبر اكرم (ص) و ائمه اطهار (ع) ریشه می‌گیرد و رشد می‌كند و ساقه و شاخ و برگ می‌‌دهد و میوه ایمان راسخ و عشق سرشار و اخلاص ناب و عمل زلال می‌دهد.

از دیدگاه امام خمینی (ره) در ادعیه معصومین (ع) مفاهیم و ارزش‌های عرفانی موج می‌زند و زیباترین معارف در این شاخه از علوم اسلامی را باید در بوستان‌های پرطراوت تفكرات و اندیشه‌ها و سوز و ناله‌ها و عشق و شورهای آن مطهران در لحظه‌های مناجات با حضرت محبوب ازلی و ابدی دریافت و به تعمق در آنها پرداخت و در پرورش‌های اخلاقی و عرفانی به تجلی و عینیت در آورد.

گرایش به عرفان امام خمینی (ره) راه رهایی از مكاتب عرفانی مغشوش و باطل را مسدود می‌سازد و دكان‌های عرفان بازی را می‌بندد و این مهم در صورتی تحقق می‌یابد كه علما و عرفای اسلام در مراكز حوزوی در كنار تحقیق و نشر جلوه‌های مختلف فرهنگ و معارف اسلامی، به پژوهش‌های لازم در عرفان امام خمینی (ره) كه خاستگاه اصلی آن قرآن و اسلام و سیره و ادعیه معصومین (ع) است بپردازند و آثاری دقیق و روان در شرح و تبیین آن به صورت مكتوب به نسل جوان عرضه كنند.

این یك واقعیت غیر قابل انكار است كه پس از ایجاد انحراف در عرفان و ظهور مكتب‌های ناصحیح و فرقه‌های عرفانی ناصواب و به بیراهه افتادن مفاهیم اصیل عرفانی اسلام در قرن‌های گذشته، علمای اسلام خود به صورت مستقل و با تولید آثار خاص و منطبق با تعالیم دینی به گسترش عرفان ناب اهتمام ورزیدند. بنابراین نسل امروز باید برای به دست آوردن عرفان صحیح از آثار علما و عرفای اسلام بهره ببرد تا از انحراف مصون بماند.

آنچه پیش رو دارید متن یكی از نامه‌ های عرفانی امام خمینی (ره) است كه مطالعه آن آشنایی نسل جوان با مكتب عرفانی آن پیشوای الهی را در پی دارد. مخاطب این نامه خانم فاطمه طباطبایی (1) می‌باشد. این نامه در 5 خرداد 1363 نوشته شده است.

روز عید بود و خانه پر از مهمان. فریده وسایلش را جمع کرد و به اتاق او آمد. در زد. وارد اتاق شد و گفت: «آقاجان! اتاقتان خلوت است. آمدم درس بخوانم.» آقا لبخندی زد و فرمود:«کجا بهتر از این جا!» کمی که گذشت، از اتاق بیرون رفت و با یک سینی چای وارد شد. صورت فریده سرخ شد با ناراحتی سینی را از دست پدر گرفت و پرسید: «آخر شما چرا؟» «آدمی که درس می خواند، محترم است.»
 
* هم پدر مریض بود هم مادر. دو سه نفر از بچه ها پیش پدر رفتند و شروع به گفتن و خندیدن کردند. هنوز لحظاتی از آمدنشان نگذشته بود که پدر پرسید:«خانم کجاست؟» گفتند:«در آن حیاط» ناراحت شد و گفت:«خانم را تنها گذاشتید؟« بروید پهلوی مادرتان بگویید و بخندید» همیشه همین طور هوای همسرش را داشت حتی تا هنگامی که او سر سفره نمی آمد، لب به غذا نمی زد.

* مرد که رابطة نزدیک او و مصطفی را بارها دیده بود، نمی دانست چطور خبر را به آقا بدهد. دلش نمی خواست چهرة او را ناراحت ببیند. با ترس و لرز وارد اتاق شد. آقا را دید که دارد به محاسنش عطر می زند. من و منی کرد و گفت: «آقا!... آقا مصطفی... را... به زندان... بردند...» آقا در شیشه عطر را بست و با آرامش همیشگی اش گفت:«چه خوب! زندان مصطفی را آبدیده می کند. برای مبارزه ورزیده می شود!»

* شیخ نصرا... صراف نجف بود و از طرف آقای خویی و بروجردی، شهریه طلبه ها را تقسیم می کرد. نزد آقا آمد و گفت:« به ایرانی سه دینار، به طلبه های هندی و افغانی و پاکستانی یک و نیم دینار می دهیم.» آقا دستی به ریشهایش کشید و فرمود:«به همه سه دینار بدهید. چه ایرانی، چه هندی، چه افغان.»