یا  در فرض بفرمایید که هر یک از این ادارات دولتی که هست، که می خواهند خدمت کنند به مردم، از آن کسی که دم در هست، پیش خدمت هست، تا آنجایی که مثلا جای رئیس هست، باید توجه داشته باشند که همه خدمتگزار این خدمتگزار مردم هستند، همه اجیر این مردم هستند ، اجرت از اینها دارند می گیرند برای خدمت و باید با مردم رفتارشان رفتار انسانی – اسلامی باشد...[1]

دولت، استانداران و فرماندارها در هر جایی که هستند باید به مردم خدمت کنند. وقتی ما خدمتگزار ملت شدیم، ملت هم پشتیبان ما خواهد شد و در این صورت است که طمع خارجیها قطع خواهد شد، چرا که همیشه اجانب بنایشان بر این است که از داخل، کارها را خراب کنند و اتحاد مردم را از بین ببرند، اختلاف ایجاد کنند و بعد به ایادی داخلی شان دستور دهند تا مقاصد پلید آنها را پیاده نمایند... عمده این است که ما به اسلام خدمت کنیم. خدمت به ملت، خدمت به اسلام است. خدمت به دولت، خدمت به اسلام است. و امروز هر خدمتی که انجام دهیم، خدمت به اسلام است. هر خدمتی که مردم به آن احتیاج داشته باشند، خدمت به اسلام است. وقتی قرار گذاشتیم که به اسلام خدمت کنیم، خدای تبارک و تعالی هم ما را تنها نمی گذارد و نمی گذارد گرفتار شویم. برای اینکه گرفتاری از خود انسان است، از خارج نیست. تا در داخل ملت یک کرم زدگی پیدا نشود خارجیها نمی توانند کاری انجام دهند. و بحمد الله امروز ما از داخل اطمینان داریم و با اطمینان باید به مردم خدمت کنیم و دیگر نباید بگوییم حال انقلاب است. نه، دیگر حال آرامش است، حال خدمت به مردم و جامعه است، حال خدمت به اسلام است، حال این است که مردم مطمئن باشند و نسبت به همه چیزشان اطمینان داشته باشند...[2]

همه می دانید و باید بدانیم مادامی که ملت پشتیبانی مجلس و دولت و قوای مسلح هستند و دولت و مجلس و قوای مسلح در خدمت ملت بویژه قشرهای محروم می باسند، و جلب رضای خداوند را در این خدمت متقابل، می نمایند، هیچ قدرتی توانایی آسیب رساندن به این نظام مقدس را ندارد واگر خدای نخواسته یکی ازاین دو یا هر دو از خدمت متقابل دست بردارند شکست جمهوری اسلامی و اسلام بزرگ، اگر چه در دراز مدت، حتمی است. بنابر این ترک این خدمت متقابل که به شکست اسلام و جمهوری اسلامی منتهی می شود از بزرگترین گناهان کبیره است که باید از آن اجتناب شود، چنانچه این خدمت از واجبات بزرگ است که باید به آن قیام نمایند...[3] و بالأخره ما مردم را لازم داریم، یعنی این مردمند که این جمهوری را به اینجا رساندند و این مردمند که باید این جمهوری را راه ببرند تا آخر.[4]

و در وصیت نامه الهی و سیاسی امام خمینی ره علاوه بر وصیت به خدمت به محرومان و مستضعفان، خطاب به ملت خود اینگونه مرقوم داشت: ... و وصیت من به ملت شریف آن است که در تمام انتخابات چه انتخاب رئیس جمهور و چه نمایندگان مجلس شورای اسلامی و چه انتخاب خبرگان برای تعیین شورای رهبری یا رهبر در صحنه باشند و اشخاصی که انتخاب می کنند روی ضوابطی باشد که اعتبار می شود...

آیت الله بروجردی زمین ها و منازلی را در ضلع غربی صحن حضرت فاطمه معصومه علیها السلام خریدند. این زمین ها بین صحن حضرت تا رودخانه از یک طرف و پل آهنچی و خیابان سه راه موزه(سابق) از سوی دیگر بود و از پشت به مدرسه فیضیه منتهی می شد. آن خانه ها جنبه مسافرخانه ای پیدا کرده بود و وضع مناسبی در کنار صحن حضرت معصومه علیها السلام نداشت، لذا ایشان لازم می دیدند این خانه ها ابتدا خریداری شود و سپس درباره استفاده و ساخت آن زمین ها مشورت شود.(1)

بعد از چندی، جلسه ای با همین موضوع برگزار شد. برخی پیشنهاد ساختن مسجد را ترجیح دادند؛‌ زیرا جایی در اطراف حرم حضرت معصومه علیها السلام جز قسمت رو به روی ضریح که مسجد موزه به آن اطلاق می شد، به عنوان مسجد شناخته نشده بود، لذا با توجه به گرایش تقریب بین مذاهب آیت الله بروجردی و حضور بعضی از سیاحان مسلمان غیرشیعه(خصوصاً مصری ها) و مشایخ الازهر مصر در قم، به نظر می آمد نبودن مسجد در اطراف حرم، صورت ناخوشایندی نداشته باشد. برخی هم پیشنهاد تأسیس کتابخانه دادند؛ زیرا در آن زمان کتابخانه خوب و مجهزی که جواب گوی مراجعات طلاب حوزه باشد، وجود نداشت.

نظر امام(ره) هم این بود که آن جا را مرکز نشر حوزوی، اعم از قلمی و بیانی قرار دهند؛ یعنی مرکز پخش رادیویی به زبان های مختلف، به صورت شبه واتیکان که در اختیار حوزه و مرجعیت( و طبیعتاً در آن زمان، در اختیار آیت الله بروجردی) باشد تا بتوانند مطالبشان را منعکس کنند. ایشان مؤید دیگری برای نظرشان نداشتند و در این نظر منفرد بودند، اگر هم مؤیدی می داشتند، جوانانی بودند که مورد مشورت قرار نمی گرفتند.

پس از دریافت نظرات، آیت الله بروجردی یک جلسه نهایی را برگزار کردند و امام(ره) هم به عنوان مشاور مرحوم سیدمصطفی خوانساری(2) به آن جلسه دعوت شدند، اما دیر به جلسه رسیدند. امام(ره) به جلسه وارد می شود و ظاهراً با یک استکان چای از ایشان پذیرایی می شود.

اختلاف طبقاتی و عدم توجه به قشر مستضعف، بلایی است که می تواند عواقب سخت دنیوی و اخروی برای مدیران جامعه به دنبال داشته باشد.

امام خمینی(ره) که خود پرچمدار مبارزه با فساد و سیستم سرمایه سالارانه است، بارها و بارها نسبت به نتایج شوم دنیاگرایی مسئولین هشدار داده و فرمودند: انفجاری که از باطن یک مملکتی که مدّعی اسلامی است پیدا شده و مأیوس از اسلام شده‌اند، مأیوس از برنامه‌های اسلام شده‌اند؛ یک همچو انفجاری را هیچ کس نمی‌تواند جلویش را بگیرد...

امام خمینی(ره) : در رژیم سابق، که مردم او را رژیم اسلامی نمی‌ دانستند و طاغوتی می‌ دانستند، اگر کاری می ‌شد می‌گفتند که در رژیم طاغوتی شده است، و اگر یک ناراحتی هایی برای کارگرها پیدا می‌شد، یا یک تحریکاتی می‌شد که اینها اعتصاب کنند، شورش کنند، آنها با فشار؛ و اگر - چنانچه - نوبت به روحانیین هم می‌رسید با موعظه.

اما الآن با آن وقت فرق دارد. الآن همه ما این ادعا را داریم که یک مملکت اسلامی است و روی احکام اسلام باید عمل بشود.

اگر خدای نخواسته در یک مملکت اسلامی طوری بشود که در کارخانه‌ها و کارگرها به واسطه اینکه درست به آنها رسیدگی نمی‌شود انفجار حاصل بشود، این انفجار از محیط یک مملکتی است که مدّعی اسلام است؛ نه روحانی می‌ تواند این را خاموشش کند، نه کس دیگر.

برای اینکه روحانی آن وقت می ‌تواند [کاری‌] بکند که بگوید خوب یک اشخاصی غیر اسلامی این کارها را کرده‌اند؛ اما اگر مملکت اسلامی به اینکه اسلامی است یک طوری بشود که انفجار در کارگرها حاصل بشود، این انفجار دیگر قابل کنترل نیست؛ و این یک خطری است که بر همه شماها و بر همه ما هست و ما را تهدید می‌کند…

این دعا را همۀ ائمه خوانده ‏اند
فاطمه طباطبائی بیان می کردند که امام به دعا خیلی اهمیت می‏ دادند، به خصوص به مناجات شعبانیه. این مطلب را به عناوین گوناگون در صحبتهایشان ذکر می‏ کردند. ایشان می ‏گفتند:مناجات شعبانیه یکی از دعاهایی  است که همۀ معصومین می‏خوانده‏ اند. به خصوص هر وقت به این عبارت م ی‏رسیدند، چهره ‏شان تغییر می ‏کرد: «الهی هب لی کمال الانقطاع الیک...».(منبع: پا به پای آفتاب، ج1، ص 261.)

گزارشات همه را می‏‏ شنیدند
حجت الاسلام والمسلمین عمید زنجانی می گفتند افراد از خارج و از ایران می ‏‏آمدند و امام گزارشات آنان را استماع می ‏‏فرمودند، لکن طبق روالی که داشتند تحلیل و تصمیم گیری با خودشان بود. جریان حسین روحانی را که از منافقین بود و امام در یکی از سخنرانی‏ هایشان به آن اشاره فرمودند، من دقیقاً یادم هست. این شخص اول آمد ما را دید به تصور اینکه از طریق ما در امام نفوذ کند به او گفتیم این تصور غلطی است که تو از امام داری. ایشان مستقیماً حرف طرف را می‏‏ شنود و مستقیماً تصمیم می‏‏ گیرد. کسی در امام نفوذ ندارد. تمهید مقدمات بی فایده است. (منبع: حوزه – ش 38 و 37 – ص 107.)

دنیا دوستی، ریشه در بیماری های دل دارد. قلب سلیم، از محبّت دنیا خالی است. امام صادق علیه السلام در تبیین آیه شریف «إِلَّا مَنْ أَتَی اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ؛ جز آن که با دلی سلیم در پیشگاه الهی حاضر شود»[1] می فرماید: هُوَ القَلبُ الَّذِی سَلِمَ مِن حُبِّ الدُّنیا.[2] آن دلی است که از محبّت دنیا فارغ است. در این جا این سؤال پیش می آید: ریشه بیماری های دل که سبب محبّت دنیا نیز هست، چیست؟ پاسخ این است که ریشه بیماری های قلب و سبب همه رذایل اخلاقی، خودخواهی است. بنابراین، برای درمان اساسی دنیا دوستی، راهی جز مبارزه با خودخواهی وجود ندارد.

امام خمینی رحمه الله در این باره، خطاب به فرزندش چنین می فرماید: فرزندم! از خودخواهی و خودبینی به در آی که این، ارث شیطان است که به واسطه خودبینی و خودخواهی از امر خدای تعالی به خضوع برای ولی و صفی او- جلّ و علا- سر باز زد؛ و بدان که تمام گرفتاری های بنی آدم، از این ارث شیطانی است که اصل اصول فتنه است و شاید آیه شریفه «وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّی لا تَکونَ فِتْنَةٌ وَ یکونَ الدِّینُ کلُّهُ لِلَّهِ»[3] در بعضی مراحل آن، اشاره به جهاد اکبر و مقاتله با ریشه فتنه که شیطان بزرگ و جنود آن که در تمام اعماق قلوب انسان ها شاخه و ریشه دارد، باشد؛ و هرکس، برای رفع فتنه از درون و برون خویش، باید مجاهده نماید و این جهاد است که اگر به پیروزی رسید، همه چیز و همه کس اصلاح می شود.[4]

پی نوشت ها:
[1] سوره شعرا، آیه 89.
[2] تفسیر مجمع البیان، ج 7، ص 305.
[3] سوره انفال، آیه 39.
[4] صحیفه نور: 22/ 371 و 372.
منبع : محمدی ری شهری، کیمیای عشق، ص27.ش.

امام در بعضی از سالها، تابستان به محلات تشریف می‏‏ آوردند. تابستان سال 1325 که به محلات آمدند. علمای شهر که به امام اخلاص داشتند از ایشان درخواست کردند که مسجدی در اختیارشان بگذارند تا مردم از وجودشان بهره ببرند. فرمودند مرا به حال خود بگذارید و به کار خودتان مشغول باشید و نپذیرفتند.

پس از چند روزی که از ماه رمضان گذشت، عده ‏ای گفتند حالا که شما جماعت را نپذیرفتید حداقل یک جلسه ‏‏‏ای باشد که بعضیها از محضرتان استفاده بکنند. بالاخره بعد از صحبتها امام آن جلسه را پذیرفتند و این جلسه در روزهای ماه رمضان ساعت پنج بعدازظهر در مسجدی که در مرکز شهر بود برپا می‏‏ شد و امام پای یک ستونی روی زمین می‏‏ نشستند و جمعیت دور ایشان می‏‏ نشست.

در این جلسه دو نکته قابل توجه دیده‏ ام که از خاطرم محو نمی ‏شود. یکی اینکه روز اول علما و روحانیون آمدند شرکت کردند و امام بعد از جلسه به آنها فرمودند که اگر چنانچه شما بخواهید شرکت بکنید من این جلسه را تعطیل می‏‏ کنم، شما باید مقامتان در اجتماع محفوظ باشد. نکته دوم این بود که، مرسوم بود اگر کسی از روحانیون داخل می‏‏ شد به احترامش کسی می‏‏ گفت صلوات بفرستید. و در اینجا هم شخصی بود که وقتی امام وارد مسجد می ‏‏شدند جمعیت را به ذکر صلوات دعوت می ‏‏کرد. روز اول که این صلوات را فرستادند، پس از اتمام جلسه امام آن شخص را خواستند و فرمودند: «شما این صلواتی را که می‏‏ فرستید منظورتان ورود من است یا آنکه این صلوات برای رسول بزرگوار اسلام است؟ اگر برای رسول اکرم(ص) صلوات می ‏‏فرستید، این صلوات را یک وقت دیگری بفرستید و اگر چنانچه برای من است که وارد مسجد می‏‏ شوم من راضی نیستم!»

از آن جلسه یک نکته ‏‏‏ای در نظرم هست که امام با زبان بسیار ساده فرمودند: «برادران مسلمان و عزیز، شما که یک کت و شلوار فاستونی پیدا کرده ‏اید و می‏‏ پوشید و با یک کت و شلوار حالتان تغییر می‏‏ کند، یک غروری پیدا می‏‏ کنید، فکر نکرده ‏اید که این فاستونی پشمی از کجا تهیه شده؟ آیا مواد این پشم همان پشم نیست که کمر گوسفندی را پوشانده بود؟ قبل از این گوسفند همین پشم را داشت و غروری هم نداشت و حالا که همان پشم رشته شد و رنگ شد، آمد کت و شلوار شد، یک مرتبه حال شما را تغییر داده است. این چه بدبختی است که ما به چنین چیزهای‏ بی ‏‏اساس دل خود را خوش بکنیم؟»

حجت ‏الاسلام والمسلمین سروش محلاتی
منبع: روزنامه جمهوری اسلامی، ویژه اربعین امام ، 7 / 6 / 68.

یکی از ویژگی های بارز امام خمینی(ره) گریز از توجه و اقبال دیگران بود. او از مرید پروری به شدت بیزار بود. وقتی بر سنت مرسوم حوزه، طلبه ها پس از کلاس درس قصد همراهی ایشان را داشتند؛ می فرمود: «مگر عروس به خانه می برید»؟ «مگر کار دیگری ندارید که به دنبال من راه میافتید»؟!

مهمترین نمونه های جامعه گریزی و اجتناب از مرید پروری امام را می توان در برخورد با موضوع مرجعیت پس از فوت آیت الله بروجردی دید که نه حاضرشد مجلس فاتحه برگزار کند؛ (تا مبادا تصور شود که او بدنبال مرجعیت است) و نه حاضر به چاپ رساله شد؛ انسانی که می خواهد رهبری کند و مورد توجه میلیونها نفر واقع شود، باید اهل روابط عمومی و دارای مراودات اجتماعی گسترده باشد. اما رفتار اجتماعی امام کاملا عکس آنرا بروز می دهد.

زمانی یکی از علمای بنام تهران به امام پیغام فرستاد که «این بی اعتنایی شما به بعضی از روحانیون موجب شده است که بسیاری از روحانیون تهرانی، مردم را بعد از فوت آقای حکیم به کسانی غیر از شما رجوع دهند در امر مرجعیت و تقلید.... امام پاسخ دادند: سلام مرا با آن آقا برسانید و بگویید که شما هر چه مردم را از ما دور کنید، ما راحت تر هستیم! وظیفه ما سبک تر و مسئولیتمان کمتر است.

منبع: کتاب زمانه و زندگی امام خمینی، ص408.

آیت‏ الله فاضل لنکرانی ، برای وقوف به دوران جوانی امام از برخی دوستان دوران جوانیشان متفقاً کسب اطلاع کرده ‏ام که حتی در دوران بحرانی جوانی هم یک لغزش از امام صادر نشده است؛ مثلاً در جلسات خودمانی که تشکیل می‏ دادند و برای مزاح مطالبی می‏ گفتند و اگر در لابلای شوخی ها مثلاً جمله‏ ای گفته می ‏شد که منظور غیبت را داشت امام فوراً ناراحت می‏ شدند و تذکر می ‏دادند که غیبت امر حرامی است و جایز نیست. اسلام خیلی بر قلب امام حاکم بود.

منبع: حضور، ش 1،  ص 80.

بسم الله الرحمن الرحیم‌

وَ اقْتُلُوهُمْ حَیْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَ اخْرِجُوهُم مِنْ حَیْثُ اخرَجُوکمْ وَ الْفِتْنَهُ اشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ «۲» و قاتِلُوهُمْ حَتّی‌ لا تَکُونَ فِتْنَهٌ «۳»

اکنون که دولت غاصب اسرائیل، برای فتنه‌انگیزی بیشتر و تجاوز زیادتر به سرزمینهای عربی و ادامه دست غاصبانه در قبال صاحبان حق، بپاخاسته و آتش جنگ را برای چندمین بار شعله‌ور ساخته است، و برادران مسلمان ما در راه ریشه کن کردن این ماده فساد و آزادی فلسطین جان بر کف نهاده در جبهه نبرد و میدان شرف به جنگ پرداخته‌اند، بر عموم دولتهای ممالک اسلامی و خصوصْ دوَل عربی لازم است که با توکل به خدای متعال و تکیه بر قدرت لا یزال، همه قوا و نیروی خویش را بسیج ساخته به یاری مردان فداکاری که در خط اول جبهه چشم امید به ملت اسلام دوخته‌اند بشتابند، برای آزادی فلسطین و احیای مجد و شرف و عظمت اسلامی در این جهاد مقدس شرکت کنند؛ از اختلافات و نفاقهای خانمانسوز و ذلت بار دست برداشته، دست برادری به هم داده صفوف خود را فشرده و متشکل سازند؛ از قدرت پوشالی مدافعان صهیونیسم و اسرائیل نهراسند؛ از وعد و وعیدهای پوچ قدرتهای بزرگ، مغرور و مقهور نگردند؛ از سستی و مسامحه که شکست ننگ بار و عواقب خطرناکی به دنبال خواهد داشت بپرهیزند.

سران کشورهای اسلامی باید توجه داشته باشند که این جرثومه فساد را که در قلب کشورهای اسلامی گماشته‌اند تنها برای سرکوبی ملت عرب نمی‌باشد بلکه خطر و ضرر آن متوجه همه خاورمیانه است. نقشه، استیلا و سیطره صهیونیسم بر دنیای اسلام و استعمار بیشتر سرزمینهای زرخیز و منابع سرشار کشورهای اسلامی می‌باشد؛ و فقط با فداکاری، پایداری و اتحاد دولتهای اسلامی می‌توان از شرّ این کابوس سیاه استعمار رهایی یافت؛ و اگر دولتی در این امر حیاتی که برای اسلام پیش آمده کوتاهی کرد بر دیگر دولتهای اسلامی لازم است که با توبیخ و تهدید و قطع روابط، او را وادار به همراهی کنند. دولتهای ممالک نفت‌خیز اسلامی لازم است از نفت و دیگر امکاناتی که در اختیار دارند به عنوان حربه علیه اسرائیل و استعمارگران استفاده کرده از فروش نفت به آن دولتهایی که به اسرائیل کمک می‌کنند خودداری ورزند.

ملت اسلام به حکم وظیفه انسانی و اخوت و طبق موازین عقلی و اسلامی موظفند که در راه ریشه کن کردن این گماشته استعمار از هیچ فداکاری دریغ نورزند، و با کمکهای مادی و معنوی و نیز با ارسال خون، دارو، اسلحه و آذوقه، برادران خود را که در جبهه جنگ هستند یاری کنند. بر خصوص ملت شریف و مسلمان ایران است که در قبال تجاوز وحشیانه اسرائیل و مصیبتهایی که اکنون گریبانگیر برادران عرب و مسلمان آنان می‌باشد بی‌تفاوت ننشینند، و از هر راه ممکن برادران مسلمان خود را در آزادی سرزمین فلسطین و نابودی صهیونیسم کمک نمایند؛ و دولت ایران را وادار سازند که این سکوت را شکسته در صف دولتهای ممالک اسلامی به پیکار علیه اسرائیل برخیزد. بر همه آزادیخواهان جهان است که با ملت اسلام هم صدا شده تجاوزات غیر انسانی اسرائیل را محکوم نمایند.

دولتهایی که اکنون با اسرائیل در حال جنگ می‌باشند لازم است که در این پیکار مقدس اسلامی جدی و قوی الاراده باشند، استقامت و پایداری کنند، از تواصی به حق و تواصی به صبر که دستور الهی می‌باشد «۴» غفلت نورزند، به توصیه یا امر سازمانهای وابسته به قدرتهای استعماری برای آتش بس اعتنا نکنند، و مطمئن باشند که در سایه بردباری و استقامت- با به کار بستن دستورات اسلامی- فتح و ظفر از آنِ ملت اسلام می‌باشد: انْ تَنْصُرُوا اللهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ اقْدامَکُمْ «۵»- وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ انْتُمُ الْاعْلَوْنَ انْ کنْتُمْ مُومِنینَ «۶»

و از خداوند متعال نصرت مسلمین را خواستارم.

رمضان المبارک 1393
روح الله الموسوی الخمینی‌

پی نوشت ها :
(۱) - در صحیفه نور( دوره ۲۲ جلدی)، تاریخ پیام ۱۶ آبان ۵۲ درج شده است، تاریخ ۱۶ مهر صحیح است.
(۲) - سوره بقره، آیه ۱۹۱:« هرجا مشرکان را یافتید به قتل برسانید، و از شهرهایشان برانید؛ چنانکه آنان شما را از وطن آواره کردند، و فتنه‏گری که آنها کنند، سخت تر و فسادش بیشتر از جنگ است».
(۳) - سوره بقره، آیه ۱۹۳:« و با کافران جهاد کنید تا فتنه و فساد از روی زمین برطرف شود».
(۴) - سوره و العصر، آیه ۳:« وَ تواصَوْا بِالْحَقِّ و تَواصَوْا بالصَبْرِ».
(۵) - سوره محمد، آیه ۷:« ای اهل ایمان! شما اگر خدا را یاری کنید خدا هم شما را یاری کند و ثابت قدم گرداند».
(۶) - سوره آل عمران، آیه ۱۳۹:« و سستی نکنید و اندوهناک مباشید؛ حال آنکه شما بلندمرتبه ترین مردم هستید، اگر ایمان داشته باشید».

علما ادامه دهندگان راه انبیا و اوصیا
از همان زمان صدر اسلام که مردم ایران با اندیشه های عدالت طلبانه و روش های عادلانه حکومت عدل اسلامی آشنا شدند و بدون مقاومت در برابر سپاهیان توحید، در مقابل ارزش های آیین آسمانی اسلام تمکین کردند، حکومت از نظر آنها وسیله ای برای تأمین عدالت اجتماعی و ابزاری مؤثر برای رسیدن به ارزش های الهی در جامعه بود. دلدادگان به آیین محمدی تداوم اسلام اصیل را در چهره علی علیه السلام و خاندانش دیدند؛ زیرا عدالت در خانه علی و فاطمه علیهاالسلام ساکن شده بود و صدای آزادی از سرزمین کربلا به گوش می رسید و این بود که ایرانیان به تدریج به سوی تشیع کشیده شدند و در طول تاریخ با الهام از اسلام اصیل و خون پاک شهدای تشیع به ویژه درس آموزی از سرور و سالار شهیدان حسین بن علی علیه السلام در برابر زورگویی های حاکمان مسلمان نما و ظالم به مقابله و مقاومت برخاستند.

در طول تاریخ پس ازاسلام بر اساس آموزه های مکتب تشیع مردم ایران همواره به ویژه دردوران غیبت امام عصر(عج) مطیع علمای دین و مراجع تقلید بودند. تشکیل حوزه های دینی در شهرهای ایران به خصوص شهر قم و حوزه کهن و ریشه دار نجف و ظهور مراجعه بزرگ دراین حوزه ها و داشتن تعامل و ارتباط هرچه بیشتر مردم با مراجع، زمینه ای را فراهم نمود تا مؤمنان آزاده رهبران دینی مورد اعتماد خود را مهم ترین مرجع حل وفصل مسائل خویش بدانند. در حوادث واقعه به آنان مراجعه نمایند وحتی برای یک روز هم حاکمیت ستمگران را نپذیرند و از همین نقطه به راهنمایی روحانیون و الهام از آرمان های اسلامی قدم به قدم گام در راه مبارزه با استبداد و استعمار بگذارند. چنان که در انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی رحمه الله اتفاق افتاد. انقلابی که زلزله ای درجهان معاصر ایجاد نمود و جهانیان را به شگفتی واداشت، همان طور که مرحوم دکتر کلیم صدیقی اندیشمند معروف اسلامی در این باره می گوید:

... انقلاب اسلامی ایران، نعمت دینی و الهی بود که به گونه ایی شگفت آور توانسته در اندک زمانی کوتاه، امواج توفنده و خروشان آن از مرزهای جغرافیایی فراتر رفته، جهان معاصر علی الخصوص دنیای اسلام را دچار درخشش انفجار نورانی خود کند.

1. صرفه‌جویی امام خمینی(ره) قابل تأمل بود. در طول مدتی که در بیمارستان قلب بستری بودند، من در کنارشان بودم (سال 1358) و در فاصله چند متری کنار تخت‌شان می‌خوابیدم. چراغ کم‌نوری بالای سر ایشان روشن بود. صبح‌ها به محض بیدار شدن تذکر می‌دادند چراغ را خاموش کنید. یا برای مثال، برای وضو گرفتن با یک دست شیرآب را باز می‌کردند و با دست دیگر یک مشت آب پر کرده و بلافاصله شیر را می‌بستند و شاید با سه یا چهار مشت آب وضو می‌گرفتند. ما برای آنکه هوای حمام با بخار‌آب گرم شود چون زمستان بود و خیلی هوا سرد بود، مقداری آب گرم به وسیله دوش آزادانه رها می‌کردیم. حضرت امام به محض متوجه شدن موضوع ما را از عمل فوق منع کردند. برای درمان و پیشگیری دردهای قلبی پمادنیتروگلیسرینی تجویز شده بود که هر چهار ساعت آن را به وسیله کاغذ و چسب روی ساق پا قرار می‌دادند و هر چهار ساعت قبلی را برداشته و پس از تمیزی پوست پماد جدید و کاغذ را قرار می‌دادند. یادم هست یک دستمال کاغذی را به چند تکه کوچک تقسیم و برای تمیزی پوست استفاده می‌کردند.

2. ایشان به حدی به توصیه‌های پزشکان اهمیت می‌دادند و برای آنها ارزش قایل بودند که برای ورزش‌های توصیه شده و پیاده‌روی حتی در زمستان‌ها که نمی‌توانستند به دلیل یخ‌بندان و برف به حیاط منزل بروند، در داخل اتاق پیاده‌روی می‌کردند. صبح‌ها حدود ساعت 7 و حدود ساعت 9/30 و بعدازظهر 4/30 در سه نوبت پیاده‌روی می‌کردند. جالب آنکه در موقع پیاده‌روی از رادیوی کوچک به اخبار مجلس و رادیوهای بیگانه گوش می‌دادند و موقعی که وقت اخبار نبود، با تسبیح ذکر می‌گفتند یا با یکی از نزدیکان قدم‌زنان صحبت می‌کردند. ایشان آن‌چنان دقیق برنامه‌ها را اجرا می‌کردند که همه ما می‌دانستیم در رأس فلان ساعت حضرت امام مشغول چه کاری و در چه محلی است. 10 سال در خدمت‌شان بودم و حتی یک روز از این برنامه جدا نبودند.

3. در مواردی که امام حالشان بد می‌شد و درد شدید قفسه صدری به علت کم‌‌خونی عضله قلب غیرقابل تحمل می‌شد و هر فردی که تا به حال این درد را تجربه کرده باشد، می‌داند احساس مرگ دست می‌دهد، ایشان به فرزندشان حاج احمدآقا و دیگر فرزندان توصیه می‌کردند: «از خانم (همسرشان) مواظبت کنید و نگذارید به ایشان بد بگذرد، احترام ایشان را داشته باشید و در خدمت‌شان باشید.»