یا  در فرض بفرمایید که هر یک از این ادارات دولتی که هست، که می خواهند خدمت کنند به مردم، از آن کسی که دم در هست، پیش خدمت هست، تا آنجایی که مثلا جای رئیس هست، باید توجه داشته باشند که همه خدمتگزار این خدمتگزار مردم هستند، همه اجیر این مردم هستند ، اجرت از اینها دارند می گیرند برای خدمت و باید با مردم رفتارشان رفتار انسانی – اسلامی باشد...[1]

دولت، استانداران و فرماندارها در هر جایی که هستند باید به مردم خدمت کنند. وقتی ما خدمتگزار ملت شدیم، ملت هم پشتیبان ما خواهد شد و در این صورت است که طمع خارجیها قطع خواهد شد، چرا که همیشه اجانب بنایشان بر این است که از داخل، کارها را خراب کنند و اتحاد مردم را از بین ببرند، اختلاف ایجاد کنند و بعد به ایادی داخلی شان دستور دهند تا مقاصد پلید آنها را پیاده نمایند... عمده این است که ما به اسلام خدمت کنیم. خدمت به ملت، خدمت به اسلام است. خدمت به دولت، خدمت به اسلام است. و امروز هر خدمتی که انجام دهیم، خدمت به اسلام است. هر خدمتی که مردم به آن احتیاج داشته باشند، خدمت به اسلام است. وقتی قرار گذاشتیم که به اسلام خدمت کنیم، خدای تبارک و تعالی هم ما را تنها نمی گذارد و نمی گذارد گرفتار شویم. برای اینکه گرفتاری از خود انسان است، از خارج نیست. تا در داخل ملت یک کرم زدگی پیدا نشود خارجیها نمی توانند کاری انجام دهند. و بحمد الله امروز ما از داخل اطمینان داریم و با اطمینان باید به مردم خدمت کنیم و دیگر نباید بگوییم حال انقلاب است. نه، دیگر حال آرامش است، حال خدمت به مردم و جامعه است، حال خدمت به اسلام است، حال این است که مردم مطمئن باشند و نسبت به همه چیزشان اطمینان داشته باشند...[2]

همه می دانید و باید بدانیم مادامی که ملت پشتیبانی مجلس و دولت و قوای مسلح هستند و دولت و مجلس و قوای مسلح در خدمت ملت بویژه قشرهای محروم می باسند، و جلب رضای خداوند را در این خدمت متقابل، می نمایند، هیچ قدرتی توانایی آسیب رساندن به این نظام مقدس را ندارد واگر خدای نخواسته یکی ازاین دو یا هر دو از خدمت متقابل دست بردارند شکست جمهوری اسلامی و اسلام بزرگ، اگر چه در دراز مدت، حتمی است. بنابر این ترک این خدمت متقابل که به شکست اسلام و جمهوری اسلامی منتهی می شود از بزرگترین گناهان کبیره است که باید از آن اجتناب شود، چنانچه این خدمت از واجبات بزرگ است که باید به آن قیام نمایند...[3] و بالأخره ما مردم را لازم داریم، یعنی این مردمند که این جمهوری را به اینجا رساندند و این مردمند که باید این جمهوری را راه ببرند تا آخر.[4]

و در وصیت نامه الهی و سیاسی امام خمینی ره علاوه بر وصیت به خدمت به محرومان و مستضعفان، خطاب به ملت خود اینگونه مرقوم داشت: ... و وصیت من به ملت شریف آن است که در تمام انتخابات چه انتخاب رئیس جمهور و چه نمایندگان مجلس شورای اسلامی و چه انتخاب خبرگان برای تعیین شورای رهبری یا رهبر در صحنه باشند و اشخاصی که انتخاب می کنند روی ضوابطی باشد که اعتبار می شود...

آیت الله بروجردی زمین ها و منازلی را در ضلع غربی صحن حضرت فاطمه معصومه علیها السلام خریدند. این زمین ها بین صحن حضرت تا رودخانه از یک طرف و پل آهنچی و خیابان سه راه موزه(سابق) از سوی دیگر بود و از پشت به مدرسه فیضیه منتهی می شد. آن خانه ها جنبه مسافرخانه ای پیدا کرده بود و وضع مناسبی در کنار صحن حضرت معصومه علیها السلام نداشت، لذا ایشان لازم می دیدند این خانه ها ابتدا خریداری شود و سپس درباره استفاده و ساخت آن زمین ها مشورت شود.(1)

بعد از چندی، جلسه ای با همین موضوع برگزار شد. برخی پیشنهاد ساختن مسجد را ترجیح دادند؛‌ زیرا جایی در اطراف حرم حضرت معصومه علیها السلام جز قسمت رو به روی ضریح که مسجد موزه به آن اطلاق می شد، به عنوان مسجد شناخته نشده بود، لذا با توجه به گرایش تقریب بین مذاهب آیت الله بروجردی و حضور بعضی از سیاحان مسلمان غیرشیعه(خصوصاً مصری ها) و مشایخ الازهر مصر در قم، به نظر می آمد نبودن مسجد در اطراف حرم، صورت ناخوشایندی نداشته باشد. برخی هم پیشنهاد تأسیس کتابخانه دادند؛ زیرا در آن زمان کتابخانه خوب و مجهزی که جواب گوی مراجعات طلاب حوزه باشد، وجود نداشت.

نظر امام(ره) هم این بود که آن جا را مرکز نشر حوزوی، اعم از قلمی و بیانی قرار دهند؛ یعنی مرکز پخش رادیویی به زبان های مختلف، به صورت شبه واتیکان که در اختیار حوزه و مرجعیت( و طبیعتاً در آن زمان، در اختیار آیت الله بروجردی) باشد تا بتوانند مطالبشان را منعکس کنند. ایشان مؤید دیگری برای نظرشان نداشتند و در این نظر منفرد بودند، اگر هم مؤیدی می داشتند، جوانانی بودند که مورد مشورت قرار نمی گرفتند.

پس از دریافت نظرات، آیت الله بروجردی یک جلسه نهایی را برگزار کردند و امام(ره) هم به عنوان مشاور مرحوم سیدمصطفی خوانساری(2) به آن جلسه دعوت شدند، اما دیر به جلسه رسیدند. امام(ره) به جلسه وارد می شود و ظاهراً با یک استکان چای از ایشان پذیرایی می شود.

اختلاف طبقاتی و عدم توجه به قشر مستضعف، بلایی است که می تواند عواقب سخت دنیوی و اخروی برای مدیران جامعه به دنبال داشته باشد.

امام خمینی(ره) که خود پرچمدار مبارزه با فساد و سیستم سرمایه سالارانه است، بارها و بارها نسبت به نتایج شوم دنیاگرایی مسئولین هشدار داده و فرمودند: انفجاری که از باطن یک مملکتی که مدّعی اسلامی است پیدا شده و مأیوس از اسلام شده‌اند، مأیوس از برنامه‌های اسلام شده‌اند؛ یک همچو انفجاری را هیچ کس نمی‌تواند جلویش را بگیرد...

امام خمینی(ره) : در رژیم سابق، که مردم او را رژیم اسلامی نمی‌ دانستند و طاغوتی می‌ دانستند، اگر کاری می ‌شد می‌گفتند که در رژیم طاغوتی شده است، و اگر یک ناراحتی هایی برای کارگرها پیدا می‌شد، یا یک تحریکاتی می‌شد که اینها اعتصاب کنند، شورش کنند، آنها با فشار؛ و اگر - چنانچه - نوبت به روحانیین هم می‌رسید با موعظه.

اما الآن با آن وقت فرق دارد. الآن همه ما این ادعا را داریم که یک مملکت اسلامی است و روی احکام اسلام باید عمل بشود.

اگر خدای نخواسته در یک مملکت اسلامی طوری بشود که در کارخانه‌ها و کارگرها به واسطه اینکه درست به آنها رسیدگی نمی‌شود انفجار حاصل بشود، این انفجار از محیط یک مملکتی است که مدّعی اسلام است؛ نه روحانی می‌ تواند این را خاموشش کند، نه کس دیگر.

برای اینکه روحانی آن وقت می ‌تواند [کاری‌] بکند که بگوید خوب یک اشخاصی غیر اسلامی این کارها را کرده‌اند؛ اما اگر مملکت اسلامی به اینکه اسلامی است یک طوری بشود که انفجار در کارگرها حاصل بشود، این انفجار دیگر قابل کنترل نیست؛ و این یک خطری است که بر همه شماها و بر همه ما هست و ما را تهدید می‌کند…

این دعا را همۀ ائمه خوانده ‏اند
فاطمه طباطبائی بیان می کردند که امام به دعا خیلی اهمیت می‏ دادند، به خصوص به مناجات شعبانیه. این مطلب را به عناوین گوناگون در صحبتهایشان ذکر می‏ کردند. ایشان می ‏گفتند:مناجات شعبانیه یکی از دعاهایی  است که همۀ معصومین می‏خوانده‏ اند. به خصوص هر وقت به این عبارت م ی‏رسیدند، چهره ‏شان تغییر می ‏کرد: «الهی هب لی کمال الانقطاع الیک...».(منبع: پا به پای آفتاب، ج1، ص 261.)

گزارشات همه را می‏‏ شنیدند
حجت الاسلام والمسلمین عمید زنجانی می گفتند افراد از خارج و از ایران می ‏‏آمدند و امام گزارشات آنان را استماع می ‏‏فرمودند، لکن طبق روالی که داشتند تحلیل و تصمیم گیری با خودشان بود. جریان حسین روحانی را که از منافقین بود و امام در یکی از سخنرانی‏ هایشان به آن اشاره فرمودند، من دقیقاً یادم هست. این شخص اول آمد ما را دید به تصور اینکه از طریق ما در امام نفوذ کند به او گفتیم این تصور غلطی است که تو از امام داری. ایشان مستقیماً حرف طرف را می‏‏ شنود و مستقیماً تصمیم می‏‏ گیرد. کسی در امام نفوذ ندارد. تمهید مقدمات بی فایده است. (منبع: حوزه – ش 38 و 37 – ص 107.)