التزام به مستحبات از نقطه های آغاز رسیدن به کمال است و این التزام در سیره ی بزرگان ما به وفور قابل رویت است. بزرگانی که گرچه رفته اند، اما هنوز یاد آن ها زنده است و برکات حیات مبارکشان هنوز که هنوز است در زندگی و در اجتماع ما جاری است. حیات مبارکی که تنها بواسطه ی لبیک به پیام الهی مقدور و میسر است، آنجا که خداوند خطاب به پیامبر خویش می فرماید: «وَمِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّکَ عَسَى أَن یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقَامًا مَّحْمُودًا؛ و پاسى از شب را زنده بدار، تا براى تو (به منزله) نافله اى باشد، امید که پروردگارت تو را به مقامى ستوده برساند.»[1] مقامی ستوده که فقط زیبنده ی کسانی است که: «کانوا قلیلا من اللیل ما یهجعون، و بالاسحار هم یستغفرون»[2]

امام خمینی-رحمه الله علیه- بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران نیز در اطاعت از فرمان رب خویش و تاسی از «لَّقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّـهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ»، جدای از انجام واجبات و ترک محرمات، بر انجام مستحبات و ترک مکروهات نیز اصرار می ورزیدند.

بر مستحبات نظارت می کردند
بعضی از صفات امام برای همه کس واضح نبود ولی بعضی از حالات ایشان را هرکس تشخیصیم داد. یکی از این صفات تقید زیاد امام به انجام عبادات و خصوصاً مستحبات بود. مرحوم حاج آقا نقل می کرد امام علی رغم مجتهد بودن و انقلابی بودنشان گاهی نسبت به انجام عبادات، عقیده پیرزن ها[3] را دارند و نسبت به امور عبادی متعبد هستند و روی آن ها نظر نمی دهند و بر انجام مستحبات مواظبت می کردند.[4]

یکی از ویژگی های برجسته امام خمینی-رحمت الله علیه- رعایت قانون بود. ایشان نه تنها هیچ گاه قوانین کشور را- که برآمده از اندیشه های گروهی خردمند و فرهیخته است- زیر پا نگذاشت، بلکه قانون گریزی را عملی حرام و خلاف شرع می دانستند. دختر ایشان، خانم زهرا مصطفوی در این باره می گوید: «امام خیلی مقید به قانون بودند و احترام زیادی به قانون می گذاشتند. ایشان رعایت قانون را یک تکلیف شرعی می دانستند؛ یعنی حتی عدم رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی را خلاف شرع می دانستند و به عقیده ایشان، عبور ماشین از ورود ممنوع و یا سرعت بیش از حد در رانندگی، کاری حرام و خلاف شرع است»[1]

چند حکایت از قانون مندی امام خمینی -رحمه الله علیه- چراغی فرا راه جامعه اسلامی ما، و الگویی فرادست جوانان این سرزمین است.

حتی اگر استالین روی کار باشد
حجه الاسلام سید مجتبی رودباری تعریف می کند: «شبی در نجف در محضر امام در بیرونی بودم که یکی از طلاب حاضر در مجلس از معظم له سئوال نمود: آیا می توان برای تمبر هشت ریالی، دو ریال داد و از تأدیه بقیه، امتناع ورزید؟

امام در پاسخ فرمودند: «این کار جایز نیست» و سپس اضافه فرمودند «حتی اگر استالین هم روی کار باشد، حفظ نظم از اهم واجبات است.» (باید توجه داشت سوال و جواب کلاً مربوط به دوره منحط گذشته رژیم شاه بود)[2]»

خداوند متعال می فرماید: انسان حریص و کم طاقت آفریده شده و هنگامی که بدی به او رسد بی تابی می کند و هنگامی که خوبی به او رسد مانع از دیگران می شود، مگر نماز گزاران، آنان که نمازها را پیوسته انجام می دهند.[1]

نماز، لباس پاکیزگی است، که غم و اندوه را برطرف می کند[2]، و بهترین چیزی است که بنده بعد از شناخت خدا به وسیله آن به درگاه الهی تقرب پیدا می کند.[3] نماز تاج بندگی است که بر سر حقیقت های روزگار می درخشد و جلوه می کند و در عصر ما این خمینی است که حقیقتی همیشه زنده است[4].

امام  -رحمه الله علیه- نماز را سنت سیاسیِ اسلام[5] به بهترین نحو نمود پیدا کرده است. خاطراتِ همراهان امام  -رحمه الله علیه-، توجه ما را به اوایل دوران مبارزه ایشان جلب می کند. و از بالاترین فرائض می دانستند[6]. امام معتقد بودند نماز بالاترین فریادهاست[7] و نماز خوب، فحشا و منکر را از یک امت بیرون می کند[8].

بعد مهم شخصیتی امام
آیت الله سید عزالدین زنجانی- از همراهان و شاگردان محبوب امام  -رحمه الله علیه- – می گوید: «از جمله ابعاد شخصیت امام، مراقبت بر حضور در نماز جماعت بود. مرحوم آیت الله محمد تقی خوانساری[9]، از مراجع بزرگ تقلید بودند که سابقه ی مبارزاتی ایشان هم معروف بود؛ - در جنگ مسلمان های عراق علیه انگلیسی ها هم شرکت کرده بودند- امام، مرتب در نماز ایشان شرکت می جستند. این که می گویم مرتب شرکت می کردند، از روی دقت می گویم، نه از روی مسامحه.[10]